HRM’er Kim van Alphen deelt in haar maandelijkse blog hoe ze verdieping aanbrengt in haar vak. Dit jaar richt ze zich op het zo goed mogelijk begeleiden van de leidinggevenden. In deze blog vertelt ze over de gesprekken die ze voerde in verband met de reorganisatie en wat daaruit is gekomen.
Vorige maand vertelde ik in mijn blog ‘Als reorganiseren onvermijdelijk is?’ dat een reorganisatie niet langer uit te stellen is. Maar dat we er alles aan doen om de schade te beperken. En waar we aan de ene kant moeten bezuinigen en krimpen, moeten we tegelijk alert blijven op de kwetsbaarheid van sommige medewerkers die daardoor ontstaat. Als er iemand ziek wordt, heb je meteen een probleem. Dat is geen houdbare situatie.
Schouders eronder
Wat kunnen mensen je soms verrassen. Ik had me schrap gezet voor moeilijke gesprekken, een gespannen sfeer, oplopende emoties. Maar de meeste gesprekken die ik de afgelopen weken heb gevoerd, waren juist positief. Er overheerste een gevoel van samen onze schouders eronder en doen wat nodig is om door deze crisis te komen. We hebben in die gesprekken ontzettend veel bereikt en iedereen is nog aan boord en wil ervoor gaan. Dat zegt mij veel over de organisatie die we de laatste jaren met elkaar hebben opgebouwd. En ik ben dankbaar voor zo’n geweldig team van zowel leidinggevenden als medewerkers!
Met de verschillende teams hebben we in kaart gebracht hoe ze ervoor staan. Waar ze problemen voorzien in de zomerdrukte en waar ze juist nog ruimte over hebben om in andere gaten te springen. Bij de productie gaan een aantal mensen voorlopig van 40 uur naar 32 uur. Dit loopt voor een periode van 3 maanden, waarna we evalueren. In goed overleg kunnen we dit verlengen of weer terugzetten naar 40 uur, net wat beide partijen willen. Dat geeft die afdeling financieel gezien wat meer lucht, nu de productie is afgenomen, zonder dat we gedwongen afscheid moeten nemen van gewaardeerde collega’s.
Juist een kans!
Ook gaat iemand van de planning bijspringen bij de administratie. Niet voltijd, maar hij pakt in totaal 8 uur per week en wordt dan ingewerkt op taken die nieuw voor hem zijn. Na een goed gesprek bleek dat hij al langer die ambitie had, maar er nooit echt over durfde te beginnen. Hij zat toch immers ook wel prettig in zijn huidige team en wilde daar liever niet weg. Maar inhoudelijk leek het hem leuk om meer de administratieve kant op te gaan. Niet alleen helpt hij ons nu uit de brand, hij krijgt nu de kans om te ontdekken of hij het ook echt zo leuk vindt.
Bij de afdeling planning werken ze nog meer vooruit dan ze voorheen al deden. Dit vraagt wel extra toewijding van onze vaste medewerkers, want die moeten nu al hun vrije dagen doorgeven en dat kan dan niet gemakkelijk meer wijzigen. Maar ook daar overheerst een grote bereidheid om te doen wat nodig is.
Ruimte voor eigen ideeën
Ik denk dat het heeft geholpen dat we open kaart hebben gespeeld. We hebben verteld hoe de zaken ervoor staan, dat het onzeker is of we de begroting zullen halen en dat we alle zeilen bij moeten zetten de komende tijd. We hebben gevraagd om mee te denken met oplossingen en medewerkers zijn zelf met goede ideeën gekomen.
Naast werk gerelateerde oplossingen, zijn er zelfs ook leuke initiatieven ontstaan om de spirit erin te houden en de onderlinge verbondenheid in stand te houden. Iemand organiseerde een paasquiz via teams, er is een maandelijkse challenge om in beweging te blijven en we hebben vorige maand lootjes getrokken om één collega een digitale kaart te sturen met daarin een compliment of een reden waarom je die ander waardeert. Dit is allemaal vanuit de medewerkers zelf gekomen, om in contact te blijven en positiviteit te stimuleren.
Dit zijn de momenten dat ik uit elkaar barst van trots en werkplezier. Ook al zijn het onzekere tijden, een ding staat vast: met elkaar knokken we ons uit deze crisis.
Hoe gaan jullie een crisis te lijf? En wanneer werd jij verrast door de inzet van je collega’s? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen.
Kim van Alphen
HRM-adviseur
Ps. Volg je me al op LinkedIn?
